MIASTO W OBRAZIE

 

Pejzaże miejskie i ich tajemnice stale fascynują artystów. W złożonych strukturach przestrzeń urbanistyczna nabiera swego rodzaju autonomiczności. Miasto staje się bohaterem, tętni i nadaje rytm. To, co się w nim kryje u jednych generuje chęć ucieczki, dla innych jest przestrzenią nieskończonej inspiracji.

W ODBICIACH SZKLANYCH WIEŻOWCÓW KINGI WNUK-MOSKALSKIEJ

Kinga Wnuk – Moskalska w odbiciach szklanych wieżowców widzi coś więcej niż proste przeobrażenia współczesnej architektury. Ekspresyjną kompozycję jej obrazów dopełnia zróżnicowana paleta kolorystyczna, w której Wnuk-Moskalska stara się oddać charakter przedstawionego miejsca. Malarka czerpie inspirację z powszechnych scenerii Warszawy, odnajdując w nich osobiste narzędzie poznawcze. W jej pracach budynki nabierają indywidualnego charakteru. Na wystawie ,,Miasto, które odbija niebo” portrety miejskich przestrzeni owiane są aurą refleksyjnego przeżywania. Próba uchwycenia znanych i rozpoznawalnych miejsc na mapie Warszawy, takich jak okolice ronda Daszyńskiego, Al. Jana Pawła czy ronda ONZ pozwala odbiorcy odbyć spacer po stolicy oczami artystki i stanowi  zaproszenie do osobistej podróży. Grube struktury farb olejnych w zróżnicowanym sposobie ich nakładania są u Wnuk-Moskalskiej środkiem wyrazu abstrakcyjno-ekspresyjnego, w którym zgeometryzowane formy starają się oddać materiał budynków. Szerokie impasty nakładające się warstwowo na siebie, linearne podziały czy operowanie plamą barwną pozwalają artystce uzyskać efekt przestrzennej iluzji, w której architektura staje się emocjonalnym pejzażem pełnym dynamiki i światła.  

NIEBO W OCZACH MIASTA

SZYBKO, NIE MA CZASU

LETNIE POPOŁUDNIE

MIEJSKIE PEJZAŻE ALEKSANDRY ZIELIŃSKIEJ-MISIUN

W swoich pejzażach miejskich Aleksandra Zielińska-Misiun zawiera cały kalejdoskop wrażeń – od indywidualnego spojrzenia na wąską toskańską uliczkę po panoramiczne ujęcie skalistej Matery. W jej pracach da się odczuć impresjonistyczne uniesienia w odbiciach miejskich przestrzeni. Autorka wyraża siebie w kompozycji i strukturze malowanego obrazu, grubo nakładana farba olejna potęguje doznania, umożliwiając obrazom wejście w przestrzeń odbiorcy. Podobnie jak w pracach Wnuk-Moskalskiej artystka poszukuje w strukturach urbanistycznych wrażeniowości i osobistego doświadczenia.

Przywołując dokonania francuskich impresjonistów Zielińska-Misiun zatrzymuje obraz miasta, uczestnicząc w jego życiu, i jednocześnie dystansując się od niego. Jej przedstawienia Warszawy z różnych perspektyw oddają inny charakter tej samej, wewnętrznie zróżnicowanej urbanistycznej przestrzeni. Dwa portrety Warszawy, powstałe w 2024 roku, w których artystka przedstawia różne perspektywy stolicy, wybrzmiewają spójnym stylem malarskim, oddając zarazem zróżnicowany klimat miasta. Warszawa-Panorama wyobraża obszar miejski w pryzmacie czasu i doświadczenia. Pierwszoplanowe dachówki kamienic starego miasta prowadzą wzrok odbiorcy ku wysokim osiągnięciom współczesności. Efekt polaryzacji Zielińska-Misiun osiąga poprzez zróżnicowanie kolorystyczne i perspektywiczne. W takim ujęciu panorama nabiera pogłębionego znaczenia.

WARSZAWA – MOST

WARSZAWA – PANORAMA

Warszawa-Most to zgoła inna próba ujęcia miejskiego pejzażu. Wieloplanowa kompozycja obrazu ukazuje spokojny obraz stolicy w zmierzchowej aurze. Poprzez konstrukcję mostu przebijają się pastelowe kolory rzeki Wisły prowadzące wzrok ku błękitnej panoramie Warszawy. Gładką fakturę rzeki okalają postrzępione plamy ciemnej roślinności. Całość jest harmonijną kompozycją, w której wszystkie elementy spójnie tworzą obraz łagodnego miasta z nutą tajemniczego charakteru.

Zielińska-Misiun potrafi przedstawić zatrzymaną chwilę na swoich obrazach uwypuklając jednocześnie, w strukturze i kompozycji, ruch oraz tempo życia malowanej przestrzeni, to właśnie czyni jej prace wyjątkowymi.

FASCYNUJĄCA ARCHITEKTURA W OBRAZACH JOANNY GORGOLEWSKIEJ

Gorgolewska przestrzeń miejską traktuje jak pole stworzone by doświadczać i poszerzać horyzonty swoich zainteresowań, przez pryzmat konkretnych przykładów architektonicznych. W pracach twórczyni widać inspiracje architekturą modernistyczną oraz jej późniejszymi przekształceniami (np. brutalizmem). Budowle, które w rzeczywistości znajdują się w urbanistycznej przestrzeni u Gorgolewskiej nabierają autonomiczności. Panoramę 9, której główną kompozycją jest namalowany horyzontalnie układ przestrzenny budynków, zainspirował stojący w Meksyku Casa Gonzalez Luna. Budowle ujęte symultanicznie na surowym lnianym tle płótna, pozbawione osadzenia w szerszej perspektywie, odzwierciedlają charakter poszukiwań artystki. Szczególne zainteresowanie bryłą, geometrycznymi zależnościami oraz kolorem stanowi kluczowy aspekt twórczości malarki.

PANORAMA 9

Rozglądając się szerzej w portfolio Gorgolewskiej odnaleźć można pomniejsze prace, skupiające się na detalu, którego zwielokrotnianie wyznacza osie kompozycyjne prac. Niewielkich rozmiarów obraz [20x20cm] Forma 2/2025, wykorzystując różne odcienie czerwieni, zostaje przełamany czernią i bielą, które to wzbogacają dynamikę przedstawienia nadając jej swoisty charakter. Architektura detalu staje się tutaj pierwszoplanowym bohaterem. Artystka przetwarza pozornie proste motywy, nadając im osobisty wymiar estetyczny, wyrażany kolorem i kompozycją. Podobne wrażenie wywołuje Forma 6/2025, na której pionowe pasy bieli, żółci i pomarańczu pulsują w powtarzającym się rytmie miejskich blokowisk. Zamknięte okna, oraz zróżnicowanie kolorystyczne, kształtujące światłocień, nadają indywidualny charakter oraz otwierają pole do osobistego odbioru.

2/2025

6/2025

Podejście Gorgolewskiej do przestrzeni architektonicznej balansuje na płaszczyznach ogólnej fascynacji konstrukcją i możliwościami technicznymi, a akcentowaniem odmienności charakteru każdej budowli. Z jej dzieł wyłania się obraz urbanistycznej przestrzeni, w której budynki wraz z ich detalami funkcjonują jako nośniki indywidualnej narracji.

Przyglądając się wybranym pracom trzech artystek dostrzec można odmienne sposoby uchwycenia wspólnego tematu. Czym zatem jest miasto? Jak je przedstawić? Choć zarówno dla Gorgolewskiej, Zielińskiej-Misiun jak i Wnuk-Moskalskiej perspektywy te są różne, to ich dzieła łączy „wrażenie”. Impresja miasta i jego przestrzeni, fascynacja tym, co stale się zmienia i co ono może zaoferować, staje się osią ich twórczych poszukiwań.

TEKST: Agata Michalska